Precies een jaar geleden hebben we mijn moeder begraven. Mijn moeder was een gelovige vrouw die ondanks de keuze voor euthanasie graag katholiek begraven wilde worden. Het ziekbed van mijn moeder verliep precies zoals de artsen hadden voorspeld: ze gaven haar een half jaar, max. Het fijne van dat halve jaar was dat we nog bewust herinneringen hebben kunnen maken. Zo zijn we twee keer op vakantie geweest, hebben gewandeld, gezwommen en spelletjes gedaan. Zijn wezen shoppen, taartjes gegeten en als laatste uitspatting een champagne high tea bij mijn allerliefste vrienden thuis. Daarna werd ze erg ziek. Kon niets meer verdragen. Tijd om ook het afscheid zo bewust mogelijk voor te bereiden. Wat voor begrafenis wil je graag? Hoe wil je dat je kist er uit ziet? Wat voor een dienst wil je in de kerk? Welke muziek hoort daarbij? Welke foto voor de kaart vind je het mooiste? Trots was ze op mij, toen ik haar de kaart liet zien die ik voor haar ontworpen had. Trots en ontroerd.
Ergens rond die tijd kwam er een berichtje op een van mijn social kanalen langs van Bloemendeken. Een initiatief van Annie Steengracht, een oud schoolvriendinnetje van mij. Bij Bloemendeken maak je samen met mensen die je lief zijn een deken van bloemen om de kist te bedekken. Geen bloemstuk van eenplaatje gekozen op het internet, gemaakt door een bloemist die totaal geen affiniteit met de overledene heeft, maar zelf aan de slag. Een eerste stap inde rouwverwerking. Ook dit idee legde ik voor aan mijn broers en moeder.Opgegroeid in een bloemistengezin vond mijn moeder het een prachtig idee. Ik nam contact op met Annie en ze nam alle tijd om naar ons verhaal te luisteren, uit te leggen wat Bloemendeken voor haar betekende en alle mogelijkheden om tijdens de lockdown aan dit bijzondere bloemstuk samen te werken. Mijn moeders wens om haar lievelingskleur blauw terug te laten komen in de deken werd wat lastiger in de wintertijd. We hadden geverfde bloemen kunnen kiezen, maar daar hield mijn moeder niet van. Het moest echt. Annie stuurde allerlei mogelijke bloemen door in blauw, paars en rose tinten.
3 december is mijn moeder overleden en 5 december zijn we, in plaats van sinterklaas te vieren, met alle kleinkinderen de bloemendeken gaan maken. Het was een prachtige dag. Het vroor maar wel met een zonnetje, dat letterlijk zorgde voor een goudenrandje. Annie had alles zo mooi voorbereid: Een groot erf met een overdekte kap waar allemaal emmers met bloemen stonden en een basis frame waar de bloemen ingestoken konden worden. Een deel van de boerderij was vrijgemaakt zodat we daar wat warms konden drinken, met heerlijke zelfgemaakte koek in overvloed. Terwijl onze kinderen onder bezielende leiding van Annie de deken in elkaarzetten, konden mijn broers en ik even bijkomen van wat er de afgelopen dagen op ons af was gekomen. Hoe zij de euthanasie hadden ervaren en wat we nog moesten regelen voor de komende dagen. Het bracht ons zo dicht bij elkaar. Ook was het hartverwarmend om onze kinderen, haar kleinkinderen zo hun best te zien doen om hun omaatje mooi achter te laten. De deken was halverwege al prachtig. Omdat het flink koud was had Annie ook soep gemaakt waar we ons aan op konden warmen. Toen de deken klaar was hebben we deze meegenomen naar de rouwkapel en mijn moeder onder de deken gelegd. We zijn zo dankbaar dat we dat gedaan hebben. Het gaf haar zoveel warmte en kleur in die kille kapel. Na de begrafenis is de deken op de verse aarde gelegd. Ook dat zorgde er voor dat ze er meteen mooi bij lag. Kleurrijk als ze was, geborgen als wij haar gunden.
In mijn hoofd heb ik dit stuk al vaak geschreven. Om andere mensen die met de dood van een geliefde te maken krijgen te inspireren, omdat het voor ons zo’n mooie ervaring is geweest. En omdat het maken van de deken een essentieel onderdeel was van mijn rouwproces. Maar nu, een jaar later kreeg ik het pas op papier, want rouw, verdriet en koesteren kun je niet plannen. Het komt en het gaat. Net als het leven.
Ik mis je mama xx
Copyright © Alle rechten voorbehouden
